در تعریف بسیار ساده مانند یک دریچه است.
دریچه ای که میزان عبور نور از لنز را تنظیم می کند. ساختار این مشخصه دوربین ها با تقلید از ساختار عنبیه چشم انسان ساخته شده. در طول شبانه روز، میزان نور محیط بسیار تغییر می کند. چیپ تصویر دوربین ها نمی توانند این تصویر را در چنین بازه بزرگی از سطح نور بسازند. برای برطرف کردن این مشکل از دیافراگم استفاده می شود.
diafragm دوربین مداربسته به یک حسگر متصل است که با دریافت نور محیط دریچه را بزرگ یا کوچک می کند.
اگر نور محیط زیاد باشد دریچه کوچکتر می شود و اگر نور محیط کم باشد دریچه بزرگ می شود تا نور بیشتری را جذب کند. از طریق این مکانیزم ساده می توان بدون مشکل تصویر دوربین را یک بازه نوری بسیار وسیع ساخت.
میزان باز و بسته بودن این مشخصه دوربین تنها بر روی نور ورودی تاثیر نمی گذارد.
باز بودن diafragm، میزان فاصله فوکوس دوربین را نیز تحت الشعاع قرار می دهد. هر قدر دیافراگم دوربین بازتر باشد فاصله فوکوس دوربین کمتر است. برای درک بهتر فرض کنید شما و دوستان در فاصله های مختلفی از یک دوربین قرار گرفته اید. دوربین بر روی شما فوکوس کرده، اما در حالت اولیه دوست شما را هم با وضوح خوبی نشان میدهد.
حال هرچه diafragm دوربین را بازتر کنیم دوست شما تارتر به نظر می رسد.
تاثیر این مبحث بر روی فوکوس دوربین های مداربسته باعث شده استفاده از نوع اتوماتیک آن در دوربین های مداربسته بسیار محدود باشد. تولید کنندگان دوربین های مداربسته سعی می کنند، diafragm دوربین را تا جای ممکن کوچک نگه دارند تا از این طریق بتوانند در بازه بزرگی از تصویر فوکوس را حفظ کنند. تقریبا هیچ یک از دوربین های لنز ثابت diafragm قابل تنظیم ندارند.
diafragm اتوماتیک را تنها می توانید در دوربین مداربسته باکس با لنزهای قابل تنظیم ببنید.
بازه دیافراگم دوربین مداربسته را معمولا در کنار مشخصه های نور (حداقل نور مورد نیاز / min. ilustration) می نویسند. بیشتر دوربین های مداربسته دیافراگم f1.2 یا f1.4 دارند. بعضی از انواع دوربین با چیپ تصویر بزرگتر ممکن است دیافراگم های بزرگتری هم داشته باشند.
خوب بود
بروبالا
